Aleksander Litwinowicz
Odznaczenia
-
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
-
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
-
Krzyż Niepodległości
-
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
-
Złoty Krzyż Zasługi
-
Odznaka Pamiątkowa „Pierwszej Kadrowej”
-
Order Legii Honorowej V klasy (Francja)
-
Order św. Sawy III klasy (Jugosławia)
-
Order Gwiazdy III klasy (Rumunia)
-
Order Krzyża Orła II klasy (Estonia)
Aleksander Litwinowicz ps. „Władysław”
ur. 27.02.1879 r. w Petersburgu – zm. 14.01.1948 r. w Szczecinie
Uczęszczał do gimnazjum filologicznego w Petersburgu, a następnie podjął studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej.
Był członkiem Związku Walki Czynnej i od 1910 r. Związku Strzeleckiego. W 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich. Odmówił złożenia przysięgi cesarzowi Niemiec, po czym działał w Polskiej Organizacji Wojskowej w Galicji.
W latach 1916-1917 pełnił funkcję zastępcy szefa intendentury w Polskim Korpusie Posiłkowym. W 1919 r. walczył w obronie Lwowa.
W 1919 r. został mianowany szefem Departamentu Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1920 r. został pierwszym prezesem Wojskowego Klubu Sportowego „Legia”.
W 1924 r. Prezydent Rzeczypospolitej Stanisław Wojciechowski awansował Litwinowicza do stopnia generała brygady ze starszeństwem. W 1923 r. został szefem Departamentu Przemysłu Wojennego Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1924 r. podał się do dymisji w ramach tak zwanego strajku generałów, będącego odpowiedzią na niepochlebne wypowiedzi generała dywizji Franciszka Latinika wobec Legionistów.
W 1927 r. został mianowany dowódcą Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. W 1935 r. został mianowany dowódcą Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. Był prezesem Koła Lwowian i Przyjaciół Lwowa Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich oraz Towarzystwa Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich. Od 1936 r. do 1939 r. był II wiceministrem spraw wojskowych – szefem Administracji Armii.
Po ataku Niemiec internowany w Rumunii w obozie w Băile Herculane.
Po wojnie powrócił do Polski, zamieszkał w Szczecinie, gdzie pracował jako kierownik Biura Pełnomocnika Rządu ds. Odbudowy Portów.
- Fot: Zbiory NAC. Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny – Archiwum Ilustracji.
1933. Generał Aleksander Litwinowicz. - Fot: Zbiory NAC. Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny – Archiwum Ilustracji.
1930. Wizyta prezydenta RP Ignacego Mościckiego w Wilnie. Synagoga wileńska. Widoczni od lewej: generał Aleksander Litwinowicz, wojewoda wileński Władysław Raczkiewicz, adiutant prezydenta RP major Kazimierz Jurgielewicz, prezydent RP Ignacy Mościcki, adiutant prezydenta RP kapitan Bolesław Suszyński. - Fot: Zbiory NAC. Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny – Archiwum Ilustracji.
1938. Nabożeństwo żałobne w II rocznicę śmierci generała Gustawa Orlicza-Dreszera w Warszawie. Generalicja przed kościołem: od prawej: generał Aleksander Litwinowicz, generał Janusz Głuchowski, generał Stanisław Rouppert. - Fot: Zbiory NAC. Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny – Archiwum Ilustracji.
1937. Zwiedzanie wystawy „Praca i kultura wsi” we wsi Lisków. Widoczni m.in.: marszałek Edward Rydz – Śmigły, generał Edmund Knoll – Kownacki, minister rolnictwa Juliusz Poniatowski, generał Aleksander Litwinowicz. - Fot: Zbiory NAC. Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny – Archiwum Ilustracji.
1936. Generał Aleksander Litwinowicz. - Fot: Zbiory NAC. Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny – Archiwum Ilustracji.
1932. Odsłonięcie pomnika Ignacego Łukasiewicza w Krośnie. Widoczni generał Stanisław Tessaro, minister Ignacy Boerner, minister Fradynand Zarzycki, wojewoda lwowski Józef Różniecki, generał Aleksander Litwinowicz, Czesław Pech i senator Władysław Długosz.