Bolesław Ignacy Florian Wieniawa-Długoszowski
Odznaczenia
-
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
-
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
-
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
-
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
-
Krzyż Niepodległości, zamieniony na Krzyż Niepodległości z Mieczami
-
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
-
Złoty Krzyż Zasługi
-
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
-
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
-
Złoty Wawrzyn Akademicki
-
Odznaka „Za wierną służbę”
-
Odznaka „Znak Pancerny”
-
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych
-
Odznaka Pamiątkowa „Pierwszej Kadrowej”
-
Komandor Orderu Legii Honorowej (Francja)
-
Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)
-
Wielki Oficer Orderu świętych Maurycego i Łazarza (Włochy)
-
Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii
-
Wielka Złota Odznaka za Zasługi (Austria)
20. Komandor Orderu Orła Białego (Jugosławia) -
Order Przywódcy (Sardar-i-A’ala) I klasy (Afganistan)
-
Komandor Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa)
-
Wielki Oficer Orderu Zasługi (Węgry)
-
Medal Wyzwolenia (Łotwa)
-
Medal Zwycięstwa
Cytaty:
„Wypytywałem o was generała Krzemińskiego, nalegałem nań, by mi szczerze powiedział, czyście kiedykolwiek nie zrobili jakiegoś świństwa. I wie pan, pułkowniku, co odpowiedział generał? >Panie marszałku, głupstw na pewno bez liku, ale świństwa nigdy żadnego<.”
Józef Piłsudski do Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego
„Ukończył medycynę we Lwowie, a jakże. Doktorskim tytułem podpisywał się na urzędowych aktach, i ukończył ją tak, że przepowiadano mu na tej drodze jak najlepszą przyszłość. Pierwsza zasadnicza cecha Wieniawy: <przebierny> był bardzo w tym, co miał robić, ale wszystko co robił, robił bardzo porządnie.”
Józef Beck
Bolesław Ignacy Florian Wieniawa-Długoszowski
ur. 22.04.1881 r. w Maksymówce – zm. 01.07.1942 r. w Nowym Jorku
Uczęszczał do gimnazjum we Lwowie, a później do Gimnazjum oo. Jezuitów w Chyrowie oraz Gimnazjum Wyższym im. Jana Długosza w Nowym Sączu. Studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Lwowskiego. Miał zainteresowania artystyczne, lubił przebywać w świecie cyganerii lwowskiej. Wraz z żoną, śpiewaczką operową, podróżował po miastach Europy.
W 1911 r. współtworzył Towarzystwo Artystów Polskich w Paryżu. Tamże zaangażował się w działalność Związki Strzeleckiego. Po wybuchu I wojny światowej przybył do Krakowa, gdzie pospiesznie odbył kurs oficerski Związku Strzeleckiego i włączony został do 1 Kompanii Kadrowej. Niedługo potem zgłosił się do rotmistrza Władysława Beliny z prośbą o dołączenie do pierwszego formującego się oddziału ułanów.
Odmówiwszy przysięgi cesarzowi Niemiec, został zwolniony z Legionów bez prawa do noszenia munduru. Ze względu za działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej został aresztowany przez czekistów. Zwolniony dzięki wstawiennictwu adwokata Leona Berensona, którego żona związała się później z Długoszowskim.
Będąc adiutantem Piłsudskiego, już od I wojny i w czasie wojny polsko-bolszewickiej uczestniczył w tych samych misjach, co marszałek. Po wycofaniu się Piłsudskiego z życia publicznego w 1923 r., Długoszowski został przeniesiony w stan nieczynny na jeden rok.
W latach 1924-1938 pełnił różne funkcje w Wojsku Polskim, w tym I oficera Sztabu w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie Piłsudskiego.
Równolegle do działalności wojskowej poświęcał się sztuce. Pisał wiersze, tłumaczył powieści, miał zaszczyt siedzieć pośród „Skamandrytów”. Był niejako ambasadorem Wojska Polskiego w filmie polskim, będąc konsultantem i współtworząc scenariusze, m. in. do filmu „Ułani, ułani, chłopcy malowani”.
W 1938 r. mianowano go ambasadorem RP w Rzymie. W czasie kampanii wrześniowej Ignacy Mościcki wyznaczył go na swojego następcę. Długoszewski zrzekł się jednak tego stanowiska ze względu na niechęć aliantów i Sikorskiego.
Po kapitulacji Francji udał się do Portugalii, potem zaś do USA. W 1942 r. powierzono mu stanowisko posła Rzeczypospolitej na Kubie. Kilka miesięcy później popełnił samobójstwo, skacząc z tarasu swojego nowojorskiego mieszkania. Przyczyną było najprawdopodobniej rozgoryczenie generała spowodowane prawie całkowity odsunięciem od spraw okupowanej Polski i swoiste „zesłanie” do dalekiego kraju.
W nowojorskim pogrzebie generała uczestniczył m. in. George Patton. W 1990 r. jego prochy przeniesiono na Cmentarz Powązkowski.
- Fot: Zbiory NAC. Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny – Archiwum Ilustracji.
1930. Uroczystości w Warszawie z okazji 25-lecia walk o polską szkołę. Przybycie prezydenta Ignacego Mościckiego (drugi z prawej) na zjazd. Widoczni od prawej m.in.: pułkownik Bolesław Wieniawa-Długoszowski (pierwszy), porucznik Władysław Krotkiewski (trzeci), podpułkownik Wojciech Fyda (czwarty), major Kazimierz Jurgielewicz (piąty), Adam Lisiewicz (szósty), Władysław Jaroszewicz (dziewiąty). - Fot: Zbiory NAC. Instytut Józefa Piłsudskiego.
1916. Uroczystości z okazji rocznicy powstania 4 pułku Legionów i ostatecznego uznania 7 pułku Legionów na tzw. „Rojowym Osiedlu” zbudowanym przez żołnierzy Legionów koło miejscowości Optowa. Fotografia grupowa wykonana przed kasynem (na kasynie odznaka „czwartaków”), podczas uroczystości. Widoczni m.in.: major Tadeusz Wyrwa-Furgalski (pierwszy z lewej), porucznik Bolesław Wieniawa-Długoszowski (drugi z lewej), Józef Piłsudski (trzeci z lewej), pułkownik Zygmunt Zieliński (czwarty z lewej), książę Andrzej Lubomirski (w ubraniu cywilnym), biskup Władysław Bandurski, major Mieczysław Ryś-Trojanowski (pierwszy z lewej, za biskupem Bandurskim), kapitan Aleksander Narbut-Łuczyński (pierwszy z prawej w III rzędzie, ledwo widoczny). - Fot: Zbiory NAC. Archiwum fotograficzne Narcyza Witczaka-Witaczyńskiego. Autorstwo: Narcyz Witczak-Witaczyński.
1932. Bolesław Wieniawa-Długoszowski. - Fot: Zbiory NAC. Archiwum fotograficzne Narcyza Witczaka-Witaczyńskiego. Autorstwo: Narcyz Witczak-Witaczyński.
1932. Dowódca 2 Dywizji Kawalerii generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski na inspekcji w 1 Pułku Strzelców Konnych w Garwolinie. - Fot: Zbiory NAC. Archiwum fotograficzne Narcyza Witczaka-Witaczyńskiego. Autorstwo: Narcyz Witczak-Witaczyński.
1930. Pułkownik Bolesław Wieniawa-Długoszowski. - Fot: Zbiory NAC. Archiwum fotograficzne Narcyza Witczaka-Witaczyńskiego. Autorstwo: Narcyz Witczak-Witaczyński.
1930. Obóz ćwiczebny 1 Pułku Szwoleżerów. Pułkownik Bolesław Wieniawa-Długoszowski w bryczce. - Fot: Zbiory NAC. Archiwum fotograficzne Narcyza Witczaka-Witaczyńskiego. Autorstwo: Narcyz Witczak-Witaczyński.
1933. Święto 1 Pułku Strzelców Konnych. Wręczanie buńczuka 2 Szwadronowi. Stoją od lewej: generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski, pułkownik Adam Zakrzewski. - Fot: Zbiory NAC. Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny – Archiwum Ilustracji.
1932. Następca tronu Królestwa Al-Hidżaz Faisal ibn Abd al-Aziz as-Saud (czwarty z lewej) w towarzystwie świty i polskich wojskowych na dziedzińcu koszar I Dywizjonu Artylerii Konnej. Widoczni m.in.: adiutant następcy tronu Królestwa Al-Hidżaz Kaled al-Ajubi (pierwszy z lewej), radca legacyjny Królestwa Al-Hidżaz Sciaher Samman (trzeci z lewej) oraz generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski (drugi z lewej).