Mieczysław Boruta-Spiechowicz
Odznaczenia
-
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
-
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polsk
-
Krzyż Niepodległości z Mieczami
-
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
-
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
-
Krzyż Walecznych (kilkukrotnie)
-
Złoty Krzyż Zasługi
-
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
-
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
-
Odznaka za Rany i Kontuzje
-
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych
-
Medal „Pro Fide et Patria”
-
Odznaka Pamiątkowa IV Odcinka „Obrony Lwowa”
-
Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia
-
Srebrny Medal Waleczności I klasy (Austro-Węgry)
-
Srebrny Krzyż Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)
-
Brązowy Krzyż Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)
-
Medal Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)
-
Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja)
-
Medal Zwycięstwa
Cytaty:
„Wstał i serdecznie się zapytał, czy biorę odpowiedzialność za te rozkazy. Urażony odpowiedziałem, że <<inaczej rozkazów tych bym nie wydał>>. Ale generał prędko mnie udobruchał. Przez krótki okres czasu, przez który dywizja mu podlegała, akcentował do końca wiarę i zaufanie do nas i mimo bardzo trudnych sytuacji jeszcze kilkakrotnie odnajdywał mnie w akcji, by przez kontakt osobisty zrobić, co tylko w tej desperackiej sytuacji zrobić można było. Bardzo ten stosunek do mojej brygady ceniłem sobie. Takie osobiste kontakty wiele ułatwiają na wojnie.”
Generał Stanisław Maczek
„Oficer o dużym zasobie woli o charakterze wojskowego. Posiada duże doświadczenie bojowe. Realnie pojmuje zagadnienia wojskowe. Pracuje lojalnie w myśl koncepcji dowódcy. Jest pracowity i bardzo obowiązkowy, jako dowódca rozporządza wolą i bojowym temperamentem; daje duże gwarancje.”
Marszałek Edward Rydz-Śmigły
Mieczysław Ludwik Boruta-Spiechowicz, ps. „Kopa”, „Morawski”
ur. 20.02.1894 r. w Rzeszowie – zm. 13.10.1985 r. w Zakopanem
Uczył się w państwowej szkole rosyjskiej, szkole Jadwigi Cichińskiej i Gimnazjum Realno-Filozoficznym im. Michała Kreczmara w Warszawie. Studiował w Akademii Handlowej w Antwerpii.
Od wczesnej młodości działał w ruchu skautowskim. Członek Związku Strzeleckiego i Drużyn Strzeleckich. Od 1914 r. Służył w Legionach Polskich, awansując w nich do stopnia porucznika. W 1918 r. walczył w 2 Korpusie Polskim w Rosji, po ucieczce z niewoli niemieckiej, do której dostał się po bitwie pod Kaniowem, rozpoczął działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej na terenie Ukrainy. Już jako żołnierz Wojska Polskiego wziął udział w obronie Lwowa, jako dowódca 2 Grupy Operacyjnej i Pułku Strzelców Lwowskich.
Po miesiącach służby w Armii Polskiej we Francji trafił na wschód, na front walki z bolszewikami. W XX-leciu międzywojennym pracował m. in. jako szef sztabu 8 Dywizji Piechoty oraz w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych jako I oficer Sztabu Inspektora Armii generała Edwarda Rydza-Śmigłego, a potem generała Gustawa Orlicz-Dreszera, a także dowodził 32 pułkiem piechoty w Modlinie, 71 pułkiem piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, piechotą 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach, 22 Dywizją Piechoty Górskiej w Przemyślu i Grupą Operacyjną „Bielsko”, z którą przeszedł szlak bojowy kampanii wrześniowej, walcząc pod Pszczyną, nad Dunajcem i Sanem oraz pod Tomaszowem Lubelskim.
Po rozbiciu jego oddziałów znalazł się we Lwowie, gdzie włączył się w konspirację. Podczas próby przekraczania granicy został aresztowany przez NKWD. Więziono go w Stanisławowie i Moskwie.
Po układzie Sikorski-Majski dowodził 5 Wileńską Dywizją Piechoty, a od 1942 r. I Korpusem Pancerno-Motorowym w Szkocji. W 1945 r. wrócił do kraju. Po krótkim okresie w WP został na własną prośbę przeniesiony w stan spoczynku. Prowadził gospodarstwo rolne, pracował w administracji samorządowej i prowadził działalność kombatancką.
W latach 70. XX w. związał się z opozycją antykomunistyczną. Był sygnatariuszem listu protestacyjnego przeciwko wpisaniu do Konstytucji PRL zapisu o nienaruszalności więzi ze Związkiem Radzieckim. Współtworzył Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela.
W 1981 r. wziął udział w I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarność”.
- Fot: Zbiory NAC. Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny – Archiwum Ilustracji.
1937. Członkowie delegacji I Związku Legionistów Polskich podczas zwiedzania ośrodka lotniczego w Rzymie. Widoczni m.in.: pułkownik Kazimierz Janicki (drugi z prawej), generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski (pierwszy z lewej), generał Mieczysław Boruta-Spiechowicz (drugi z lewej). - Fot: Zbiory NAC. Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny – Archiwum Ilustracji.
1937. Uroczystość składania wieńca przed Grobem Nieznanego Żołnierza w Rzymie. Widoczni od prawej: major Cezary Niewęgłowski, pułkownik Kazimierz Janicki, ambasador Polski we Włoszech Adam Wysocki, generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski, generał Mieczysław Boruta-Spiechowicz. - Fot: Zbiory NAC. Ministerstwo Informacji i Dokumentacji rządu RP na emigracji.
1941 – 1943. Wyżsi dowódcy Armii Polskiej w ZSRR. W pierwszym rzędzie od lewej: generał Michał Karaszewicz-Tokarzewski, dowódca Armii, generał Władysław Anders, generał Mieczysław Boruta-Spiechowicz. W drugim rzędzie od lewej: generał Zygmunt Bohusz-Szyszko, pułkownik dyplomowany Leopold Okulicki. - Fot: Zbiory NAC. Ministerstwo Informacji i Dokumentacji rządu RP na emigracji.
1941 – 1942. Generał Mieczysław Boruta-Spiechowicz, dowódca 5 Dywizji Piechoty w ZSRR, dowódca 1 Korpusu Pancerno-Motorowego.
Publikacje (wybór):
1. „Wspomnienia dowódcy 11 kompanii 2 Pułku Piechoty Legionów” w „Przeglądzie Piechoty”,
nr 2/1937;
2. „Ujednostajnienie metody szkolenia podoficerów w oddziałach” w „Przeglądzie Piechoty”,
nr 11/1932.
